To nie spoglądanie w okno świata. To defenestracja, chociaż tym razem inaczej niż w wypadku swoich poprzednich tomów wierszy Muszer jak gdyby się wahał. Jest nostalgiczny (gdy powraca do Rzepina, miasta swojego dzieciństwa), bywa również uważny i ostrożny (kiedy myśli o Hanowerze, mieście, które go przyjęło). Niezwykle rzadko ale jednak poniemieckości zdarza się w tych wierszach być łagodnym przezroczem, na którym rozpina się nieoczekiwany liryzm. Ostatecznie jednak piekło tak szczelne, jak przy Sartre'owskich drzwiach zamkniętych triumfuje, więc wciąga nas z powrotem do siebie. I lądujemy (znowu) w jednym pokoju z diabłem smutku, tym, który Muszera prześladuje od lat, diabłem tak świetnych i przejmujących wierszy, jak Piersi Ewy lub Kalafiory. Karol Samsel
.png)
.jpg)
.png.png)
.png)
