Książka Artura Grabowskiego stanowi ważną i odważną propozycję nie tylko lektury dużej części polskiej poezji dwudziestowiecznej, ale też określenia na nowo jej miejsca w rzeczywistości kulturowych zmian i wstrząsów. Pełna zarówno finezyjnych analiz, jak i szerokich kontekstów, zachęca do myślenia z poetami i wskazuje raz jeszcze na coś, o czym jak się zdaje zapomnieliśmy: na swoisty i niepowtarzalny charakter aktu twórczego. [] Autor posiadł umiejętność istotną w przypadku każdej refleksji humanistycznej: zdolność łączenia pozornie niemożliwych do pogodzenia strategii z jednej strony eksponowania własnego, wyrazistego stanowiska wobec podejmowanych problemów, z drugiej zaś odkrywania całej ich złożoności. [] Warto podkreślić również to, że nie tylko układ samej książki jest nieprzypadkowy i dogłębnie przemyślany autor wskazuje także na jej miejsce pośród swego dotychczasowego dorobku jako pozycji będącej kontynuacją wcześniej podejmowanych zagadnień. dr hab. Andrzej Niewiadomski, prof. UMCS Artur Grabowski poeta, dramatopisarz, prozaik, eseista, krytyk i twórca teatralny, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierownik Studium Literacko-Artystycznego na tej uczelni. Jako stypendysta fundacji Fulbrighta i Fundacji Kościuszkowskiej wykładał na uniwersytetach amerykańskich w Chicago, Seattle i Buffalo; w ramach stypendium Komisji Europejskiej spędził też kilka miesięcy w Indiach, gdzie wykładał na University of Delhi. Debiutował wierszami w środowisku bruLionu, wydał kilka tomów poetyckich, napisał kilka dramatów, jest autorem opowiadań i powieści w formie dziennika oraz esejów o literaturze, filozofii i teatrze, a także przekładów poezji z języków angielskiego i włoskiego.
.png)
.jpg)
.png.png)
.png)
