Język starogrecki zajmuje wyjątkową pozycję wśród języków świata. Używany był w starożytności na rozległych obszarach od greckich kolonii na zachodzie Europy, przez Grecję kontynentalną i wyspy Morza Śródziemnego, po kolonie pontyjskie na wybrzeżach Morza Czarnego. Po podbojach Aleksandra Macedońskiego rozprzestrzenił się daleko na południe i wschód, na teren Egiptu, Syrii oraz ziemie dawnego imperium perskiego aż po Baktrię i Indie. Dzięki zachowanym zabytkom pisanym możemy śledzić jego rozwój od połowy II tysiąclecia przed Chr. aż do połowy I tysiąclecia po Chr., a więc w ciągu niemal dwóch tysięcy lat. Język ten z oczywistych względów odgrywa więc istotną rolę w badaniach lingwistycznych nad dziejami i strukturą gramatyczną rodziny języków indoeuropejskich. Niniejsze opracowanie stanowi pogłębione studium jednej z najważniejszych kategorii gramatycznych starożytnej greki, tj. kategorii przypadka rzeczownika. Zawiera obszerną prezentację historycznego rozwoju teorii przypadka od starożytności po współczesność, omówienie podstawowych pojęć i metodologii badań kategorii przypadka, a także szczegółową analizę struktury semantycznej tej kategorii oraz jej poszczególnych wartości w grece. Przedstawiane w monografii tezy egzemplifikowane są stosownym materiałem źródłowym opatrzonym polskim tłumaczeniem.
.jpg)
czuly.jpg)
