Praca Antona Saifullayeu`a jest wyrazem tendencji interdyscyplinarnej, przenikającej nie tylko i nie przede wszystkim polską humanistykę. Praca ta wykazuje, że współcześnie o statusie humanistyki decydują nie tyle odrębności poszczególnych dyscyplin i podejmowane w ich obrębie ustalenia, a chęć zmierzenia się badaczy ze wspólnymi dla różnych dziedzin problemami. z recenzji prof. Rafała Stobieckiego Książka ta jest ambitną i idealistyczną próbą ukazania dróg wyjścia z postkolonialnego uwikłania współczesnej białoruskiej historiografii. Jak dowodzi autor, historycy wpisują się w jedną z dwóch narracji: albo kontynuują "kolonialną" opowieść imperialną, starając się zawrzeć w niej swojskie elementy, albo też odrzucając ją werbalnie, stają się przykładem postkolonialnej mimikry, czyli wbrew swoim deklaracjom pozostają w zależności od narracji kolonialnych. Te obserwacje mają znaczenie nie tylko dla białoruskich badaczy, lecz także dla historyków Europy Środkowo-Wschodniej, podejmujących próby zmierzenia się z którąś z najnowszych metodologii. Anton Saifullayeu bardzo klarownie pokazuje, jak powierzchowna, czasem wręcz sprzeczna z duchem teorii postkolonialnej, bywa jej recepcja w naszej części świata. z recenzji prof. Macieja Górnego
.png)
.jpg)
.png.png)
.png)
