Sakramenty są pięknymi spotkaniami z Trójjedynym Bogiem, a Duch Święty w nich czyni nas osobami w Osobie Syna Bożego. Przestrzeń osobowa jest pewnym szyfrem: by w kimś drugim odnaleźć samego siebie i przez to móc być/trwać przy sobie. Poszczególna osoba rozpoznaje bowiem swoją rzeczywistość w spotkaniu z inną osobą; ona staje się dla niej realnym symbolem, symbolem urzeczywistniającym jej byt i wewnętrzną konstytucję. To, co urzeka we współczesnej pneumatologii, to delikatne również podkreślenie, że dla katolickiej teologii wymiar Boga wcale nie jest wyobcowany od strapień tej ziemi. Wyznaje ona, że Bóg w swoim Duchu jest obecny w stworzeniu i towarzyszy ludziom w ich potrzebach, gdyż bliskość Boga w sakramentach nie oznacza prostej gloryfikacji, że wywyższony Pan jest obecny tylko w swojej chwale i swym majestacie. Ta bliskość Boga jest dalszym trwaniem cierpień śmierci Jezusa Chrystusa aż do skończenia świata. Przemieniony Pan jest obecny w liturgii przez swego Ducha także jako Współcierpiący. W niniejszym opracowaniu przedstawiono najważniejsze założenia pneumatologiczno-trynitarnej interpretacji sakramentalnej struktury i egzystencji Kościoła. Ukazano też znaczenie pneumatologii, która od Vaticanum II znacząco wpłynęła na transformację i nowe ukierunkowanie teologii sakramentów. Przedstawiony projekt jest próbą odpowiedzi na pytanie: Dlaczego trynitarno-osobowa (odnosząca się do komunikatywnego pojęcia osoby) tożsamość Ducha Świętego jest nieodzowna w definiowaniu wydarzenia sakramentalnego?
.jpg)
czuly.jpg)
